Deelneemster Loes vertelt

Mijn naam is Loes en ik ben net terug uit de Dominicaanse Republiek waar we samen met de plaatselijke bevolking en een aantal plaatselijke bouwvakkers 6 huizen hebben gebouwd. Voor mij en nog een aantal uit onze groep van totaal 18 mensen was het de eerste keer dat we mee op project gingen. In onze kerk zit ik in de taakgroep Zending, dus werk achter de schermen. N.a.v. een preek die ging over doen wat God van je vraagt, mocht ik uitgaan en de mensen daar helpen. Ik dacht bij mezelf, maar ik heb 2 linker handen kan ik daar wel wat betekenen? Tjebbe is een avond bij ons thuis geweest om al mijn vragen te beantwoorden. Ik vond het namelijk best spannend om uit mijn comfort zone te stappen. Maar na het gesprek kon ik het loslaten en na een interessante voorbereiding dag was ik er klaar voor! Op 12 februari was het zover. We verzamelden om 7.00 uur s morgens in de hal van Schiphol. Dit was mijn eerste overwinning al, ik ben een avondmens! Met de groep checkten we in en gaven onze tassen met het logo van Mano à mano af. Daarna baden we als groep voor een veilige reis en een goede tijd aldaar.  Om op de bouwplaats te komen gingen we met een truck met aan weerszijden een plank. We pasten er mooi in en we reden in 3 kwartier met het nodige gehobbel (zandpaden) en door een rivier naar de bouwplaats. Daar waren al muren opgetrokken tot mijn middel ongeveer. Voordat we daar balken en planken op timmerden maakten we eerst kennis met de nieuwe bewoners die ons vriendelijk toelachten. Onderweg ging het ook steeds van Hola en buenas, door mensen die voor hun huizen zaten. Zo leuk! Het land was prachtig groen, veel palmbomen en bloeiende bomen en struiken. ’s Middags werkten we een paar uurtjes waarin ik leerde zagen en timmeren. Dat moest wel even wennen maar het ging steeds beter. Ik kreeg veel tips van de oud gedienden dus dat hielp.’s Avonds om 18.00 uur stond er een heerlijke maaltijd voor ons klaar in het centrum. Na zo’n intensieve dag wilde ik wel om 22.00 uur slapen, nadat ik de belevenissen in een schrift had geschreven. Even de vele indrukken van me af schrijven. Tijdens de bouw waren er allemaal kinderen om ons heen. De oudere kinderen wilden meehelpen en de jongere kinderen speelden met de stukjes hout die wij over hadden. Daar tussendoor scharrelden wat kippen en soms een haan.Het was fijn dat we ook 3 tolken mee hadden zodat we even apart met een gezin konden praten en hen zo beter leerden kennen. Ook gingen we met ze op de foto. Op sommige dagen stapte ik op de terugweg naar het centrum eerder uit de vrachtwagen voor een mooie wandeling. En dan kom je tot bijzondere gesprekken met elkaar en de bevolking.

Op zondag zouden we een dienst in een plaatselijke kerk hebben, maar er waren lokale verkiezingen dus de kerken mochten niet open. De dagopening in het centrum ging toen over de natuur waar we God in kunnen zien. De opdracht was daar foto’s van te maken en het buiten te bespreken in kleine groepjes. Sommigen liepen naar de rivier, terwijl ik het dak op ging en foto’s maakte van al die bomen die zo mooi bloeiden en van de wolkenluchten.Na de lunch gingen we een project van enkele jaren geleden bezoeken. Het hele dorp liep uit om ons te ontmoeten. Kinderen gaven ons een hand en zo wandelden we langs de huizen die er mooi bij stonden met de mano a mano bordjes erop. Een huis was zelfs opgeschilderd in vrolijke kleuren en overal mochten we binnen kijken en op de foto met de bewoners, zo bijzonder! Daarna werden we ergens uit gezet om door de bergen terug te lopen naar het centrum. Het was een hele mooie tocht, waar we erg van genoten! We moesten wel veel klimmen maar hadden onderweg ook weer bijzondere ontmoetingen met de lokale bevolking. Ook stond er hier en daar een varken aan een touw, voor als het vlees op was. Ja het was net of ging je 100 jaar terug in de tijd. Water haalden ze uit een bron of uit de rivier en stroom was er ook niet, tenminste niet waar wij bouwden. De dagen erna gingen we weer hard aan de slag en op woensdag was de oplevering en het afscheid. Toen had ik wel wat een raar gevoel in mijn maag. Ik was van deze lieve mensen gaan houden, en ook van de mensen van de groep!  Ook bezochten we het project van stichting Compassion, in een buitenwijk van Santo Domingo. De jongen, die ik met mijn gezin, via het project ondersteun was er samen met zijn moeder en broertje. Samen met een tolk gingen we in een aparte ruimte zitten om elkaar beter te leren kennen. Zo bijzonder dat ik hem nu in het echt ontmoette. Ik had een fotoboekje gemaakt met Spaanse tekst zodat ik gelijk wat gespreksstof had. Ook had ik een doos Lego voor hem meegenomen, maar dat kende hij niet. Dat komt wel!  Dit was met recht DE REIS VAN MIJN LEVEN!! Loes Dotinga